Czas płynie swoim tempem. Dla jednych jest to tempo zawrotne, szalone, nie do opanowania. Dzień się rozpoczyna i za chwile już się kończy. Nie ma miejsca na pauzę, oddech, chwilę na zastanowienie. Rzeczy dzieją się szybko, bo muszą dziać się sprawnie. Wszyscy pędzą, są ciągle online pod telefonem, mailem, komunikatorem. Żyją jakby pod prądem – paraliżowani nową informacją, która dociera do nich lotem błyskawicy i tak samo szybko musi przez nich zostać przetworzona.
Niepokój. To jest najczęstsze uczucie, które wyczuwam w rozmowie z innymi ludźmi. Znajomymi i osobami znanymi mi przelotnie. Z rodziną, przyjaciółmi, panią w warzywniaku i panem w kolejce do lekarza. Każdy z nas nosi w sercu obawę przed niepewnym jutrem, które za sprawą decyzji od nas niezależnych, z krajowych centrów decyzyjnych schodzi w rejony dostępne dla szarego człowieka.
Silimy się na oryginalność, nietuzinkowość, lansowanie trendów i ideałów. Chcemy mieszkać w ładnych domach urządzonych w stylu skandynawskim, jeździć zgrabnym mini po ulicach wielkiego miasta, nosić modne torebki i jeszcze modniejsze buty, które kosztują wielokrotność średniej krajowej. Cały czas próbujemy podskoczyć do klasy wyżej, która jest naszym obiektem westchnień i liczymy, że stanie się naszą codziennością. Podpatrujemy, jak wygląda idealne życie pokazywane na ekranie TV lub na stronach jakiejś wyroczni modowej, którą przeglądamy podczas wizyty u fryzjera.
W taki dzień jak dzisiaj, w wigilię Święta Zmarłych, przychodzi nam się zastanowić nad marnością naszego bytu i rzeczy nas otaczających. W ten jeden dzień w roku wiele spraw doczesnych przestaje być ważnych, denerwujące drobiazgi irytują jakby mniej a czas płynie wolno, leniwie i nie jest przez nikogo poganiany.
