„Kto ty jesteś? – Polak mały. – Jaki znak twój? – Orzeł biały.” [1] Ten wierszyk autorstwa Władysława Bełzy ma w pamięci większość z nas. Jest to jedna z pierwszych prac domowych do nauczenia w szkole na pamięć. Szlifują go kolejne pokolenia, które są naznaczone misją podtrzymywanie i pielęgnowanie narodowych tradycji. Sam wierszyk ukazał się w 1900 roku w tomiku wierszy autora i jest obecny w dziecięcej edukacji od prawie 120 lat!
Na ekonomii można się znać lub nie. Da się analizować dane o stanie gospodarki, zastanawiać się nad kierunkami swojej drogi zawodowej, podejmować decyzje dotyczące prywatnych inwestycji. Można też w ogóle się tym nie zajmować. Jest tylko jedna prawidłowość, której w ekonomii nie można ignorować – wzajemne oddziaływanie sił rynkowych. Powiecie pewnie, że to jakieś widzimisię. Co mnie obchodzą banki, fundusze kapitałowe, giełda i inne nudne rzeczy. Ano obchodzą. Sposób, w jaki funkcjonują elementy tej układanki wpływa na to, ile pieniędzy masz w portfelu. A ta sprawa jest już dla każdego interesująca.
Nasz styl życia zdominowały nowe technologie oraz konsumpcjonizm. Chcemy mieć więcej, podróżować częściej, brać z życia pełnymi garściami. Jako społeczeństwo rozwijamy się w stronę coraz większej mechanizacji, która ma ograniczać koszty i dawać jeszcze więcej produktu. Cały czas stawiamy na nowe, bezwiednie wyrzucamy zepsute, hołdujemy plastikowi i życiu w duchu fast. I zapomnieliśmy, że są na tym świecie proste rzeczy, które powinniśmy zachować dla przyszłych pokoleń.
Czy kiedykolwiek spróbowaliście policzyć dzienną częstotliwość odkręcania wody w kranie? Albo ile wody zużywacie przy kąpieli, nastawiając pralkę, myjąc naczynia? Ile butelek wody w zgrzewkach nosicie do swoich mieszkań i ile jej używacie do ugotowania obiadu lub podlania ogródka? Nikt z nas nie zna konkretnej liczby, gdyż dostęp do bieżącej wody jest dla nas codziennością. Jesteśmy zdziwieni, gdy trafiamy w miejsce gdzie nie możemy wziąć prysznica lub nie ma z czego zagotować herbaty. Świeża woda w kranie to dla nas normalny stan. Na tyle do tego przywykliśmy, że nie wyobrażamy sobie jakoby kiedykolwiek mogło jej zabraknąć. Niestety, ciągle podtrzymujemy i utrwalamy schematy, które prowadzą nas do zmniejszenia jej zasobów i pustynnienia coraz większych obszarów Ziemi.
Krowa, kurczak, świnia, owca, ryby, zwierzęta futerkowe. Żywe organizmy, które od setek lat człowiek zabija, żeby dostarczyć sobie białka, tłuszczu i skór. Gdy spojrzeć na zwierzęta pod kątem anatomicznym to zjadamy ich mięśnie i narządy. Hodujemy, zabijamy, gotujemy i jemy. I tak w kółko, od kamienia łupanego aż do świata zaawansowanych technologii.
Mamy sierpień 2019 roku. W Puszczy Amazońskiej (dla niezorientowanych – Ameryka Południowa) płoną połacie, nieprzebrane hektary lasów. Płuc świata, które redukują miliardy ton dwutlenku węgla wytwarzane przez zurbanizowaną resztę świata. Równolegle na Syberii (tereny w Azji należące do Rosji) płoną ogromne obszary tajgi oraz torfowa tundra, która w swoich naturalnych warunkach powinna pozostawać ciągle wilgotna. Ale taka nie jest, gdyż w wyniku ocieplenia klimatu osuszyła się i jest podatna na ogień. Płomień wzniecony przez ludzi i nasze niepohamowanie w jedzeniu, piciu i posiadaniu doprowadza właśnie do zagłady tysięcy gatunków, w tym także tego ludzkiego.
Jednym z grzechów głównych wszelkich zmian toczących naszą rzeczywistość jest to, że na problemy całego kraju patrzy się z perspektywy stolicy. Mieszkanie w dużym mieście ma sporo plusów. W infrastrukturze miejskiej nie martwisz się o odśnieżanie drogi, bieżącą wodę, oświetlenie, komunikację, szkoły i przychodnie. Masz gdzie wyjść z przyjaciółmi na piwo a Twoim jedynym problemem jest wygospodarowanie czasu na spotkanie face-to-face. Podobnie rzecz ma się z zagospodarowaniem czasu wolnego – parki rozrywki, kina, teatry, kluby, siłownie. Wszystko jest prawie na wyciągnięcie ręki.
Złożony ze słów, zdań, myśli. Niezbędny do komunikacji międzyludzkiej. Nasycony emocjami. Jest zewnętrznym wyrazem naszego wewnętrznego stanowiska w każdej sprawie. Jest niezbędny do życia, gdyż bez niego nie kupimy bułek w sklepie, nie zamówimy jedzenia w restauracji, nie wytłumaczymy co nam dolega u lekarza. Dialog. Jeden z podstawowych elementów życia społecznego
Gwiazdy. Podobno te prawdziwe są na niebie. A te bardziej dostojne są między nami – na scenie, na deskach teatru, na małym i dużym ekranie. Dostarczają nam doznań kulturalnych, pozwalają inaczej spojrzeć na sprawy oczywiste, uczą zupełnie nowej interpretacji świata. Przez swoja skłonność do głębszego poznawania ogólnodostępnych faktów, są w stanie przetłumaczyć rzeczy abstrakcyjne na język bardziej przyziemny. Prawdziwe gwiazdy nie żyją w glorii chwały. Całymi sobą dają publiczności sztukę a my im odwzajemniamy swoją wdzięcznością i brawami na stojąco, rozbrzmiewającymi na cześć prawdziwego nieboskłonu.
Czas płynie swoim tempem. Dla jednych jest to tempo zawrotne, szalone, nie do opanowania. Dzień się rozpoczyna i za chwile już się kończy. Nie ma miejsca na pauzę, oddech, chwilę na zastanowienie. Rzeczy dzieją się szybko, bo muszą dziać się sprawnie. Wszyscy pędzą, są ciągle online pod telefonem, mailem, komunikatorem. Żyją jakby pod prądem – paraliżowani nową informacją, która dociera do nich lotem błyskawicy i tak samo szybko musi przez nich zostać przetworzona.
